Nużeńce mają duże znaczenie epidemiologiczne (zarówno medyczne jak i weterynaryjne). Wywołują chorobę zwaną nużycą (demodicosis, demodecosis, demodicidosis) i związaną z występowaniem szeregu objawów skórnych. U psów, kotów czy bydła, ma ona zwykle groźny przebieg (np. nużyca psia może prowadzić nawet do śmierci zwierzęcia).
U człowieka ma zwykle łagodniejszy przebieg. Pomimo tego, że nużeńce ludzkie występują powszechnie u ludzi (obejmując do 90% naszej populacji), to nużyca jako choroba, występuje zaledwie od 2% do 5% ludzi. Plasuje się tym samym na siódmym miejscu pod względem częstotliwości występowania chorób skóry człowieka.
Mimo, że na skutek długotrwałych wzajemnych relacji w układzie pasożyt-żywiciel nużeńce ludzkie dobrze zaadaptowały się do życia w skórze człowieka, i w większości przypadków bez manifestowania swojej obecności, to nie możemy ich traktować z ekologicznego punktu widzenia jako komensali (co ma miejsce w wielu publikacjach). Jak na prawdziwe pasożyty przystało, odżywiają się one białkami komórkowymi tkanek swojego żywiciela lub wydzielinami gruczołów.
Na pierwszy rzut oka niewielka liczba nużeńców nie sprawia gospodarzowi problemów, bowiem koszty ponoszone przez organizm człowieka, wynikające z tolerowania pojedynczych osobników pasożytniczych, są mniejsze aniżeli walka z nimi. Co nie oznacza, że tych kosztów nie ma. Sytuacja zmienia się drastycznie, gdy populacja nużeńców gwałtownie wzrasta łamiąc tym samym równowagę w układzie pasożyt-żywiciel. Taki niekontrolowany wzrost populacji nużeńców staje się wtedy ważnym czynnikiem etiologicznym (= czynnikiem wywołującym chorobę) w schorzeniach dermatologicznych człowieka. Sytuacja pogarsza się szybko, szczególnie wtedy, gdy u ludzi współistnieją nieprawidłowości hormonalne, choroby przewlekłe lub obniżona jest odporność immunologiczna organizmu.
Nużeńce podczas swojego żerowania powodują uszkodzenie komórek gruczołowych oraz nabłonkowych wyściełających mieszki włosów, co indukuje stan zapalny. Wokół mieszków tworzą się nacieki eozynofilne i limfocytarno-histiocytarne. Przy nadmiernej intensywności zarażenia, następuje rozrost komórek epitelialnych żywiciela (wzrost rozmiarów komórek = hipertrofia) i/lub przerost (wzrost liczby komórek = hipertrofia). Również sama powłoka ciała nużeńców, prowokuje do powstawania w skórze człowieka ziarniniako-podobnych odczynów z komórkami olbrzymimi typu ciała obcego.
